Αλ. Καμύ: Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος

«…να αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνιούνται να ασκήσουν καθώς και να υποστούν τη φρίκη» Αλμπέρ Καμύ

Φανταστείτε τρεις ανθρώπους μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ο πρώτος είναι ένας ξερακιανός γέρος που κοιτάει κατάματα τις προτεταμένες κάνες και φωνάζει: «Δεν σας φοβάμαι!» Ο δεύτερος μοιάζει με λεμούριο. Με τα γουρλωμένα του μάτια αντικρίζει τα όπλα με τρόμο και προσμονή. Ο τρίτος θα μπορούσε να είναι ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Γνωρίζει ότι τον σημαδεύουν και ότι από στιγμή σε στιγμή θα ακουστεί το πρόσταγμα. Αλλά έχει γυρισμένο το κεφάλι από την άλλη, καπνίζει και παρατηρεί τις τολύπες του καπνού, πως στροβιλίζονται χαοτικά πριν εκμηδενιστούν. Του Γελωτοποιού
Αυτοί ήταν οι τρεις λογοτέχνες της πρώτης μου νεότητας.
Πρώτος ο Καζαντζάκης, που στοίχειωσε το νου πολλών εφήβων με εκείνα τα «φτάσε όπου δεν μπορείς» και «παρατέντωσε με, κι ας σπάσω». Τα βιβλία του λιονταρίσια τροφή, όπως του Νίτσε. Ο άνθρωπος που κοιτούσε το κενό κατάματα χωρίς να φοβάται και χωρίς να ελπίζει.
Τον δεύτερο μου τον σύστησε μια καθηγήτρια. «Έχεις διαβάσει Κάφκα;» με ρώτησε. Όταν της είπα ότι τον είχα μόνο ακουστά μου έδωσε χαμογελώντας τη «Δίκη». Γρήγορα κατάλαβα γιατί χαμογελούσε.
Βιβλία που έμοιαζαν να έχουν γραφτεί ανάμεσα στον ύπνο και την εγρήγορση, εφιαλτικά σχεδόν, αλλά χωρίς να θέλεις να ξυπνήσεις.
Κάποιες σκηνές από το ημιτελές «Αμερική» δεν μπορώ πλέον να θυμηθώ αν τις διάβασα ή αν τις ονειρεύτηκα.
Θαρραλέος κι αυτός μπροστά στο θάνατο και στη ζωή, αλλά με έναν δικό του τρόπο, κάτι σαν ψυχοπαθής κλόουν, που σε πετσοκόβει με μια ματσέτα ενώ γελάει –και πίσω ακούγεται μουσική τσίρκου.

Και μετά ήρθε ο Καμύ.Ολιγόλογος, αλλά καίριος. Στοχαστικός, αλλά και παθιασμένος. Αρρενωπός, αλλά όχι χυδαίος. Και μόνος.
Πολλοί νομίζουν ότι ο Καμύ άνηκε στην κυρίαρχη λογοτεχνική/φιλοσοφική κλίκα της μεταπολεμικής Ευρώπης, τον υπαρξισμό. Αυτό είναι λάθος. Ο Καμύ εξαρχής βρέθηκε αντιμέτωπος με τους υπαρξιστές και ήρθε σε σύγκρουση με τον πάπα τους, τον Ζαν-Πολ Σαρτρ και την πάπισσα τους, την Μπωβουάρ.
Όπως ήρθε σε σύγκρουση και με τους κομμουνιστές (μια εποχή που δεν επιτρεπόταν να είσαι διανοούμενος και να μην είσαι μαρξιστής), με τους φασίστες, με τους ναζί, με τους κληρικούς, με τους σουρεαλιστές, με τους αποικιοκράτες Γάλλους και με τους φονταμενταλιστές Αλγερινούς.
«Κάθε ιδεολογία», έγραφε στον Επαναστατημένο Άνθρωπο, «αρνιέται όλες τις άλλες, υποχρεωτικά ξεπλανευτικές. Τότε είναι που αρχίζουμε να σκοτώνουμε.»
Και αλλού:
«Δεν έμαθα την ελευθερία από τον Μαρξ, την έμαθα στην αθλιότητα»
Οι γονείς του Αλμπέρ αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν από την Αλσατία στην Αλγερία για να γλιτώσουν από το φάσμα της πείνας. Αλλά κι εκεί δεν τα κατάφεραν καλύτερα.
Ο πατέρας του, έξι μήνες μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του, σκοτώθηκε στο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Κατερίνα Καμύ μετακόμισε στο Αλγέρι, στη συνοικία των άπορων, το Μπελκούρ, όπου ζούσαν Άραβες, Εβραίοι, Ισπανοί, Μαλτέζοι, Ιταλοί, Έλληνες και Γάλλοι. Καθάριζε σπίτια και έκανε ότι άλλη δουλειά μπορούσε να βρει για να επιβιώσουν, αλλά ήταν φιλάσθενη, στο σώμα και στο νου.
Ο Αλμπέρ πήγαινε στο σχολείο όποτε το θυμόταν, μέχρι που συνάντησε τον άνθρωπο που τον έκανε τον Καμύ που γνωρίζουμε. Έναν δάσκαλο, τον Λουΐ Ζερμαίν, ο οποίος αφοσιώθηκε στο ορφανό με πατρική στοργή, δίνοντας ‘του δωρεάν μαθήματα έξω από τις ώρες του σχολείου και πείθοντας τη μητέρα του ότι ο μικρός έπρεπε να δώσει εξετάσεις για τις υποτροφίες του γυμνασίου.
Ο Καμύ αναγνώρισε αυτή την οφειλή στο δάσκαλο και όταν πήρε το νόμπελ του αφιέρωσε τους «Λόγους στη Σουηδία».
Κέρδισε μια υποτροφία για το γυμνάσιο, αλλά εκεί είχε να αντιμετωπίσει –ως άπορος- τους γιους των πλούσιων μεσοαστών.
«Αισθανόμουν μέσα μου απεριόριστες δυνατότητες, έπρεπε απλώς να βρω έναν τρόπο να τις πραγματοποιήσω. Δεν ήταν η φτώχια μου που έμπαινε εμπόδιο σ’ αυτό: στην Αφρική, η θάλασσα και ο ήλιος δεν κοστίζουν τίποτα. Εμπόδια ήταν μάλλον οι προκαταλήψεις και η ανοησία»

Ο Καμύ αποφάσισε να επιβληθεί. Έγινε ο καλύτερος μαθητής του γυμνασίου –για να κερδίσει τους καθηγητές, και εξαιρετικός στα σπορ -για να κερδίσει τους συμμαθητές του.
Μέχρι να φύγει του είχαν βγάλει το παρατσούκλι «ο μικρός πρίγκιπας».
Ενώ ετοιμαζόταν για τις σπουδές –φιλοσοφίας- στο πανεπιστήμιο αρρώστησε για πρώτη φορά από φυματίωση, αρρώστια πολύ συνηθισμένη στη συνοικία του Μπελκούρ. Έμεινε έναν χρόνο στο νοσοκομείο και όταν βγήκε συνέχισε τις σπουδές από εκεί όπου τις είχε αφήσει.
Το 1933, με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και την έκδοση της «Ανθρώπινης Μοίρας» του Μαλρώ, ο εικοσάχρονος Καμύ ανακαλύπτει τη συγγραφή και τον κομμουνισμό. Την πρώτη θα την τιμούσε μέχρι το τέλος του, αλλά ως κομμουνιστής έζησε μόνο δυο χρόνια.
Του είχαν αναθέσει να οργανώσει ένα Κίνημα Διεκδικήσεων μεταξύ των Μουσουλμάνων, αλλά το 1935, έρχονται εντολές από τη Μόσχα να παρακολουθούνται οι επαναστατικές δραστηριότητες των ντόπιων στο Αλγέρι, για να μη ξεφεύγουν από τη γραμμή και το δόγμα του Στάλιν.
Ο Καμύ (ως άλλος Λώρενς) «αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τις οπορτουνιστικές αυτές εντολές και καταλήγει να κόψει κάθε δεσμό με το κομμουνιστικό κόμμα».
«Εκεί όπου ευδοκιμεί το ψέμα», γράφει, «αναγγέλλεται και διαιωνίζεται η τυραννία»
Τελειώνει το διδακτορικό του στη φιλοσοφία και ιδρύει έναν ανεξάρτητο θίασο, το «Ομαδικό Θέατρο». Ο Καμύ πάντα θεωρούσε το θέατρο ως την ύψιστη μορφή τέχνης.
Εργάζεται ως δημοσιογράφος, γράφει θεατρικά και ανεβάζει παραστάσεις, ξεκινάει τον «Ξένο».
Με την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία, που «ξάφνιασε» πολλούς μετριοπαθείς, γράφει:
«Να ‘χεις ζήσει μέσα στο μίσος αυτού του θεριού, να το έχεις μπροστά σου και να μην ξέρεις να το αναγνωρίσεις. Τόσο λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Πιο ύστερα, χωρίς αμφιβολία, θα έρθουν η λάσπη, το αίμα, η πελώρια αηδία.
Αλλά για σήμερα διαπιστώνουμε πως η αρχή των πολέμων είναι όμοια με την αρχή της ειρήνης: Ο κόσμος και η καρδιά την αγνοούν».
Το 1941 τελειώνει το «Μύθο του Σίσυφου» και μπαίνει στη Γαλλική Αντίσταση.
«Κατάλαβα τότε πως απεχθανόμουν όχι τόσο τη βία όσο τη θεσμοθέτηση της βίας».
Μετά την Απελευθέρωση (και άλλον έναν υποτροπιασμό της φυματίωσης) ο Γκαλιμάρ, ο εκδοτικός θρύλος της Γαλλίας, υποκύπτει στην πίεση του Μαλρώ και εκδίδει τον «Ξένο», πιστεύοντας ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν πρόκειται να πουλήσει πάνω από χίλια αντίτυπα. Έκανε λάθος.
Μαζί με το «Μύθο του Σίσυφου», που εκδίδεται τον επόμενο χρόνο, ο κόσμος ανακαλύπτει το αντίπαλο δέος του υπαρξισμού. Από τη μια είναι ένα ολόκληρο κίνημα, από την άλλη ένας μανιώδης καπνιστής, που ποτέ δεν θα παραδεχτεί ότι είναι φιλόσοφος.
Το 1948 η Ανατολική Ευρώπη γίνεται βορά της Σταλινικής δικτατορίας.
Ο Καμύ αντιδρά με μια σειρά από άρθρα:
«Όταν ένας άνθρωπος, κάπου στον κόσμο, υψώνει τη γυμνή γροθιά του μπροστά σε ένα τανκ και ουρλιάζει πως δεν είναι σκλάβος, τι χαρακτηρισμός μας ταιριάζει αν μένουμε αδιάφοροι;»
Όμως ενώ αντιτίθεται στον σταλινισμό, ένα χρόνο μετά δίνει στη δημοσιότητα μια έκκληση για τη ζωή των καταδικασμένων σε θάνατο Ελλήνων κομμουνιστών.
Το 1951 η έκδοση του «Επαναστατημένου Ανθρώπου» πέφτει σαν βόμβα. Ο Καμύ δέχεται επιθέσεις από δεξιά κι αριστερά (με πρωτοστάτη τον Σαρτρ), από κληρικούς και άθεους. Η «φιλοσοφία» του είναι μια φιλοσοφία ενάντια στο δογματισμό, πάσης φύσης, και υπέρ του ανθρώπου.
«Ο επαναστατημένος δε φυλάει τίποτα»,γράφει, «τα παίζει όλα για όλα».
Τι μπορεί να καταφέρει αυτός ο άνθρωπος ενάντια στο αδηφάγο σύστημα;
«Είναι κακή κατασκευή, αγαπημένε μου», γράφει στην Πανούκλα. «Όσο μακριά και να γυρίσω πίσω θυμάμαι πως άρκεσε πάντα ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το φόβο του κι επαναστάτησε για να αρχίσει η μηχανή τους να τρίζει. Δε λέω δα και πως σταματά, θα απείχε πολύ. Πάντως όμως, τρίζει και μερικές φορές καταλήγει να χαλάσει στ’ αλήθεια».
Συνεχίζει να γράφει, να κάνει παραστάσεις και να παρεμβαίνει πολιτικά όποτε χρειαζόταν.
Ακόμα και οι «εχθροί» του μαρτυρούν την ευγένεια και το σεβασμό που κυριαρχούσαν στη συμπεριφορά του προς τον άλλον. «Αγνοούσε τη δόξα του», γράφει η Μπωβουάρ και διατηρούσε στον άνθρωπο του λαού μια πίστη, που ορισμένοι έκριναν απλοϊκή.
Το 1956 εκδίδει το τελευταίο του μυθιστόρημα, την «Πτώση», όπου αναπτύσσει μια παλιότερη του σκέψη: «Το μόνο φιλοσοφικό ζήτημα είναι η αυτοκτονία».
Τρεις μήνες μετά του δίνουν το νόμπελ λογοτεχνίας και δύο χρόνια αργότερα σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό, τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα με το αυτοκίνητο του Γκαλιμάρ –σε παρόμοια ηλικία με τον Λώρενς.
«Αφελής» μέχρι το τέλος έγραφε:
«Αν είχα να γράψω ένα βιβλίο περί ηθικής θα είχε 100 σελίδες, οι 99 λευκές. Στην τελευταία θα έγραφα: Δεν γνωρίζω άλλο χρέος από την αγάπη.»
(Καθώς έγραφα αυτό το κείμενο είδα την αφίσα που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο για την «εξαφάνιση» του Ορχάν Παμούκ. Δυστυχώς δεν αρκεί η εξαιρετική γραφή και τα νόμπελ. Όταν σωπαίνεις μπροστά στη σφαγή είσαι ίδιος με τους σφαγείς. Πληροφορίες για τον Καμύ άντλησα από το βιβλίο του P. Ginestier, «Η ζωή και η σκέψη του Καμύ», εκδόσεις Άπειρον, μτφ Αλέξανδρος Βέλιος).

______________

www.tvx.gr

Ray Cavanaugh μας δίνει μια σύντομη εισαγωγή για τη ζωή του Albert Camus.

  Αλμπέρ Καμύ       Το Master του Παραλόγου έφτασε τα 100

Νοέμβριος του 2013 σηματοδοτεί την εκατονταετηρίδα από τη γέννηση του Albert Camus. Ένας ντόπιος της γαλλικής Αλγερίας, Camus έγινε επιρροή εν καιρώ πολέμου δημοσιογράφος πριν προχωρήσουμε σε μια δημιουργική καριέρα γραφής.Θα γίνει ένας τιτάνας της γαλλικής λογοτεχνίας και μια κορυφαία φωνή της φιλοσοφίας υπαρξιστής που κυριάρχησε στην μεταπολεμική πνευματικό κλίμα στη Γαλλία. "Την ηθική συνείδηση ​​της γενιάς του" Alba Amoia λέει στο βιογραφικό της ότι Καμύ έγινε Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτή η εκπρόσωπος για τον παραλογισμό της ανθρώπινης κατάστασης ήρθε σε ολόκληρη ως ένα αρκετά κανονικός τύπος? Στην πραγματικότητα, κατείχε μια εύκολη γοητεία, αριστεύσει στις προσπάθειες κοινωνικής , αθλητική ή λογοτεχνικό. Στην ηλικία των 46, όταν συγγραφείς συχνά φτάνουν στην κορυφή των αρμοδιοτήτων τους, πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μια ιταλική εφημερίδα κάποτε ισχυρίστηκε ότι η μοιραία συντριβή ήταν μέρος της Σοβιετικής οικόπεδο, αλλά Camus ίδιος θα πω ότι το πιθανότερο απότομη θάνατός του ήταν ένα τυχαίο γεγονός - ένα από τα πολλά σε έναν κόσμο χωρίς καμία εγγενή έννοια.

Γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1913, σε ένα μεγάλο βαθμό αναλφάβητοι οικογένεια, και μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές του Αλγερίου. Η μητέρα του Albert, Catherine SINTES, προήλθε από μια φτωχή οικογένεια που είχε μεταναστεύσει στην Αλγερία από τις Βαλεαρίδες Νήσους της Ισπανίας. Ο πατέρας του, Lucien Camus, ήταν ένας ντόπιος του Γαλλο-Αλγερινού που εργάστηκαν ως farmhand, που ανήκουν σε μια κατηγορία των εργαζομένων στη γεωργία είναι γνωστή ως Pieds-noirs για λασπώδη πόδια τους. Alba Amoia λέει πως, παρά αργότερα συντριπτική επιτυχία του, ο Camus πραγματοποιήθηκε μια αποστροφή προς αυτό που θεωρείται ως "αξιώσεις του Παρισιού λογοτεχνική σκηνή και παρέμεινε συναισθηματικά ρίζες της Βόρειας Αφρικής εδάφους της παιδικής ηλικίας του."

Ο πατέρας Καμύ χάθηκαν το 1914 στη Μάχη του Μάρνη, λίγο μετά την σύνταξη στην αλγερινή με βάση το γαλλικό πεζικό σώμα. Αυτό δημιούργησε περαιτέρω δυσκολίες για τη μητέρα νέους Καμύ, μια «παθητική και φαινομενικά αδιάφορη γυναίκα" που πέρασε ένα υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα κοιτάζοντας το πάτωμα. Ήταν ως επί το πλείστον κωφών, και είχε ένα εμπόδιο ομιλία. Ο κόσμος της εικονικής σιωπή εδραιώθηκε από τη δουλειά της ως καθαρίστρια.

Όταν ακόμη και αυτή η έντονη ζωή έγινε ανυπόφορη, Albert και η μητέρα του αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε ένα διαμέρισμα τριών δωματίων στο Αλγέρι, όπου ένωσε τη γιαγιά του και δύο θείοι, όλοι εκ των οποίων ήταν αγράμματοι. Σε αυτή τη ρύθμιση, χωρίς τρεχούμενο νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα, το άποροι νέοι Albert υποφέρει από υποσιτισμό και συνεχή σωματική κακοποίηση από τα καθήκοντά του «βάναυση, αυταρχική γιαγιά." Τυραννική προσωπικότητα της θα μπορούσε κάλλιστα να επηρεάσει αργότερα σταυροφορία του εναντίον απολυταρχικών καθεστώτων. Ωστόσο, δεν ήταν όλα δυστυχία για τους νέους Albert Camus. Βρήκε τον εαυτό του »στο λαμπρό ήλιο και πολύχρωμες παραλίες του Αλγερίου. Ηλιοθεραπεία και το κολύμπι δεν παρέλειψε να τον γεμίσει με χαρά και αισθησιακή απόλαυση. "Θα γίνει ενήμερος για την" αντίθεση μεταξύ της ένδειας στην οποία έζησε και το μεγαλείο της Μεσογείου στο κατώφλι του σπιτιού του. "

Ενώ η φοίτηση στο σχολείο των τοπικών αγόρια, Albert έλαβε ενθάρρυνση από έναν από τους πιο απαιτητικούς δασκάλους του, που μπορούσαν να δουν εξαιρετική ευφυΐα του σε μειονεκτική θέση αγοριού.Βοήθησε το apt μαθητή αντισταθεί απαιτήσεις της γιαγιάς του ότι αποκηρύξει την εκπαίδευση και το κεφάλι για να εργαστούν, και με τη βοήθεια νέων Albert στην απόκτηση μια υποτροφία για το γυμνάσιο. Κατά την παραμονή του εκεί, μεγάλωσε εμμονή με το ποδόσφαιρο, στο οποίο διέπρεψε ως τερματοφύλακας. Ωστόσο, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το άθλημα το 1930, όταν τα συμπτώματα εμφανίστηκαν της φυματίωσης, που έμελλε να τον ταλαιπωρούν για το υπόλοιπο της ζωής του. Ίσως χειρότερο από το να υποβιβαστεί στο ρόλο της δια βίου θεατή ήταν οι συνεχιζόμενες επιπτώσεις αυτής της κατάστασης: κόπωση, εφίδρωση βρέξιμο, και το φτύσιμο του αίματος ήταν από τις ασθένειες που έγινε μέρος της ρουτίνας του.

Δεν χρειάζεται πλέον ένα αθλητικό μέλλον, ο νεαρός φυματικός αποφάσισε να γίνει συγγραφέας. Ενώνουμε τη Βόρεια Αφρική Λογοτεχνικό Group, συναναστράφηκε με τους άλλους ανθρώπους των γραμμάτων στην Κάσμπα του Αλγερίου, όπου αντάλλαξαν ιδέες »πάνω από φλιτζάνια του τσαγιού γαρνιρισμένο με επιπλέοντα φύλλα μέντας και κουκουνάρι." Μέχρι την ηλικία των είκοσι αυτός συμβολή άρθρα, φιλολογικός σχολιασμός, κριτική της τέχνης, και ένα μεγάλο ποίημα του αφοσίωση στη Μεσόγειο, σε ένα τοπικό περιοδικό.

Αυτή τη στιγμή εισήλθε στο Πανεπιστήμιο του Αλγερίου. Έχει, επίσης, συνάψει γάμο με Simone ΥΙΕ, μια ελκυστική, αλλά ψυχικά ανισόρροπο κορίτσι με εθισμό στη μορφίνη. Οικογένεια Καμύ ήταν καλά εναντίον αυτής της ένωσης, αλλά ο γάμος διαλύεται μέσα σε ένα χρόνο. Το 1935, Camus αποφοίτησε με πτυχίο στη φιλοσοφία, έχοντας γράψει μια διατριβή με θέμα «χριστιανική μεταφυσική και τον Νεοπλατωνισμό». Είχε θεωρηθεί συνεχίσει τις σπουδές του και με στόχο για μια καριέρα στον ακαδημαϊκό χώρο, αλλά ένας συνδυασμός της ασθένειας και η έλλειψη των χρημάτων που τον οδήγησαν μακριά από αυτό το μονοπάτι.Εργάστηκε σε σύντομες θητείες ως δημόσιος υπάλληλος, πωλητής αυτοκινήτων μέρη, και μετεωρολόγος.Περισσότερα της αρεσκείας του ήταν το έργο του ως ηθοποιός με το Radio-Αλγέρι θεατρική εταιρεία, με την οποία ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Αλγερίας εκτελούν προσαρμογές των έργων του Ντοστογιέφσκι. Από την έκθεση αυτή Camus αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία για τα βασικά στοιχεία του δράματος.

Καμύ ένιωθαν ευτυχείς και χαλαρή μεταξύ των ανθρώπων του θεάτρου. Είδε το θέατρο ως το υψηλότερο λογοτεχνικό είδος, και, επιπλέον, είδε τη σκηνή όχι μόνο ως μια μορφή τέχνης, αλλά και ένα apt τόπος για πολιτική έκφραση. Όσον αφορά την πολιτική Καμύ, που ήταν η πρώτη που τον κομμουνισμό, και έγινε μέλος του Κόμματος. Τελικά, όμως, έφυγε, αφού γίνει απογοητευτεί με γραφειοκρατικές δυσκαμψίες του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Αυτό επέτρεψε Camus να αφιερώσει περισσότερη ενέργεια για τη λογοτεχνική του κλίση. Αποφάσισε να εγκαταλείψει ένα χειρόγραφο για ένα μυθιστόρημα με τίτλο A Happy Death , υπέρ μιας παρόμοιας μυθιστόρημα με τίτλο The Stranger (δημοσιεύθηκε το 1942), στην οποία ένας φαινομενικά συνηθισμένος άνθρωπος αποδεικνύεται ότι είναι βαθιά αλλοτριωμένη, διαπράττει μια άσκοπη δολοφονία σε μια παραλία για κανένα δεδομένο λόγο, εκτός από το ". ήλιο να λάμπει" A Happy θάνατος δεν θα δει τη δημοσίευση παρά μόνο μετά το θάνατο του συντάκτη της? το βιβλίο είναι γενικά αντιμετωπίζεται με ενδιαφέρον μόνο στο πλαίσιο του ότι είναι ένας πρόδρομος The Stranger , η οποία σηματοδότησε την εμφάνιση Καμύ ως πλήρες ανεπτυγμένη συγγραφέας. Παράλληλα με αυτές τις προσπάθειες στη μυθοπλασία, κέρδισε τα προς το ζην ως δημοσιογράφος για το Alger Républicain , μια αντιφασιστική εφημερίδα στην οποία συνέβαλε λογοτεχνική κριτική και εκθέτει των κοινωνικών αδικιών.

Με το ξέσπασμα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου Camus προσπάθησε να ενταχθούν στο στρατό, αλλά απορρίφθηκε για λόγους υγείας. Έτσι, ήταν επικεφαλής στο Παρίσι, όπου έγραψε για το Paris-Soirεφημερίδα. Όταν οι Γερμανοί πήραν το Παρίσι, η εφημερίδα αναγκάστηκε να μετεγκατασταθούν σε ακατοίκητες Λυών - ένα χώρο του οποίου Καμύ ήταν μικρότερη από ό, τι αρέσει. Ίσως θέλει να αποσπάσει τον εαυτό του, μπήκε σε ένα δεύτερο γάμο, με την Francine Faure, ένας μαθηματικός από το Οράν, Αλγερία. Λιγότερο από ένα μήνα σε αυτό το γάμο, τη θέση Καμύ στην εφημερίδα τερματίστηκε. Αυτός και η σύζυγός του επέστρεψε στην Αλγερία, όπου βρήκαν θέσεις διδασκαλίας σε Οράν. Κατά την επίσκεψη στη Γαλλία για ιατρικούς λόγους το 1942, Camus είχε αποκοπεί από τη σύζυγό του από την εισβολή Allied της Βόρειας Αφρικής και το προκύπτον γερμανικής κατοχής στην Γαλλία του Βισύ. Απομονωμένοι, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έγινε φίλος με τον Jean-Paul Sartre και της Simone de Beauvoir στην πρεμιέρα του ένα από τα έργα του Σαρτρ. Camus στη συνέχεια εντάχθηκε στην Αντίσταση και υπόγεια εφημερίδα, Combat , να γίνει Editor in 1943. Συγγραφείς του χαρτιού περιλαμβάνονται Σαρτρ και άλλων φιλοσόφων όπως Raymond Aron και André Malraux.

Μετά τον πόλεμο, Camus θα χρησιμοποιήσει Oran ως ρύθμιση για το μυθιστόρημά του Η Πανούκλα (1947).Δημοσίευση αυτού του μυθιστορήματος έφερε οικονομική επιτυχία. Μέσα δολοφονία σε βιομηχανική κλίμακα στο Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο η αξία της ανθρώπινης ζωής είχε δραματικά cheapened, και πολλοί ρώτησε τι είδους Θεός θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν κόσμο όπως μακελειό. Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος είχε συμμαχήσει κατά τη διάρκεια της ναζιστικής απειλής, εμπιστεύονταν πλέον ο ένας τον άλλο στο σημείο της παράνοιας και αμοιβαίως εξασφαλισμένης καταστροφής. Η τραυματική εμπειρία του παγκοσμίου πολέμου και εκτεταμένη γενοκτονία, και το αυξανόμενο φάσμα της πυρηνική καταστροφή, έφερε στο προσκήνιο μια κουλτούρα της απελπισίας. Εν όψει αυτών των εκτεταμένες δυστυχία, οι έννοιες των απόλυτων τιμών είχε διαλυθεί, όπως αυτές κόλαση σύννεφα καπνού αναδύεται από τις καμινάδες της Τρεμπλίνκα. Γραφή Καμύ με την εγγενή παραλογισμό της ζωής αντήχησε με πολλά σκεπτόμενοι άνθρωποι, οι οποίοι με τραύμα, άγχος τους, και τον κυνισμό, χρειάζεται μια φιλοσοφία που μέσα στην γήινη σφαίρα. Για Camus, μαζί με τις πρόσφατες φρίκη και δυσοίωνες προοπτικές της παγκόσμιας, η βεβαιότητα του θανάτου του έκανε η ίδια η ύπαρξη απλώς «παρωδία», και, consequentially, η ζωή σε μια παράλογη κατάσταση. Ο ίδιος παρομοίασε την ανθρώπινη εμπειρία που του μυθικού Σίσυφου σχήμα, του οποίου η τιμωρία των ελληνικών θεών ήταν να κυλήσει ένα βράχο πάνω σε ένα λόφο κάθε μέρα, μόνο για να έχουν πάντα να κυλήσει πίσω, ώστε να έχει να ξεκινήσει και πάλι το πρωί. Τα βάρη της ζωής σε αυτόν τον κόσμο είναι ένα τεράστιο βράχο, καθώς και όλους τους αγώνες που συναντά κανείς που δεν έχουν προφανή σημασία ή το σκοπό, δεδομένου ότι θα επαναληφθεί αύριο. Η ζωή είναι κάτι περισσότερο από μια σειρά από επιλογές, καθοριστικές στιγμές που υπαγορεύουν πώς ημέρες κάποιου θα προχωρήσει, χωρίς να είναι σε θέση να αλλάξει την ανθρώπινη κατάσταση.

Σαρτρ και ο Καμύ ήταν και οι δύο εξέχοντες υποστηρικτές της υπαρξιακής επιλογής, η οποία έχει εξασφαλίσει ότι τα ονόματα τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με ιστορίες της φιλοσοφίας. Ωστόσο, οι δύο έπεσαν έξω, φαινομενικά πάνω από τη στήριξη του Σαρτρ της Σοβιετικής Ρωσίας. Στο περιοδικό του Les Temps Modernes , επέκρινε ο Σαρτρ "Καμύ τον αστό." αν δεν Camus είχε γίνει αστός, ο ίδιος θα παρέμενε δεσμευμένο στην αίσθηση του αλληλέγγυα με τους καταπιεσμένους λαούς και μια αντιπάθεια για αυτούς που τους εκμεταλλεύονται. Έχει υπάρξει πολλή κερδοσκοπία για αυτό το διάλειμμα μεταξύ Σαρτρ και ο Καμύ.Ορισμένοι πιστεύουν ότι η υποκείμενη αιτία ήταν λιγότερο ιδεολογική από την προσωπική: Sartre, ένας εμφανώς ελκυστική άνθρωπος, ήταν ζηλιάρης από τα όμορφος και γοητευτικός Καμύ.

Τον Οκτώβριο του 1957, η Camus, τότε η ηλικία 44, έγινε ο δεύτερος νεότερος συγγραφέας (δίπλα στο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ) ποτέ να παραλάβει το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Λίγο περισσότερο από δύο χρόνια αργότερα, στις 4 Ιανουαρίου 1960, Καμύ ήταν να κινούνται πίσω στο Παρίσι από τον εκδότη του Michel Gallimard, όταν η Facel-Vega HK500 σπορ αυτοκίνητο έφυγε από το δρόμο με μεγάλη ταχύτητα και careened σε ένα δέντρο. Οι πίσω επιβάτες επέζησαν, αλλά και η βραβευμένη με βραβείο Νόμπελ πέθανε ακαριαία. Ανάμεσα στα συντρίμμια ήταν η ελλιπής χειρόγραφο για το βιβλίο του ο πρώτος άνθρωπος , και στην τσέπη του το εισιτήριο του τραίνου ότι δεν είχε χρησιμοποιηθεί μετά την αποδοχή του ανελκυστήρα στο Παρίσι. Σε μια στιγμή, Camus είχε περάσει από το να είναι μια γενεών φωνή να είναι ένα πτώμα από την πλευρά της εθνικής οδού. Αναρωτιέται κανείς τι νόημα μπορεί να προέλθει από μια τέτοια ξαφνική αλλαγή. Ή μήπως η ζωή είναι απλώς παράλογη.

_____

Ray Cavanaugh 2013 έχει γράψει για εκδόσεις όπως ιρλανδικό κόσμο, το περιοδικό του Λονδίνου, και η Νέα Οξφόρδη κριτική.

___________________

http://philosophynow.org/issues/98/The_Master_of_the_Absurd_Turns_100

Καμύ & Αλγερία: Το ηθικό ζήτημα

Claire Messud

Αλγερίας Chronicles

Ο Albert Camus, επιμέλεια και με μια εισαγωγή από Alice Kaplan, και μεταφράστηκε από τα γαλλικά από τον Arthur Goldhammer

Belknap Τύπου / Harvard University Press, 224 σελ., 21,95 δολάρια

Tal / Rue des Archives / Granger Collection

Αλμπέρ Καμύ και ο εκδότης του, Michel Gallimard, Ελλάδα, 1958

«Τι ατυχία είναι αυτή ενός ανθρώπου χωρίς μια πόλη." "Ω να το κάνει, έτσι ώστε δεν θα είναι χωρίς μια πόλη," η χορωδία, δήλωσε [στο Medea ]. Είμαι χωρίς πόλης.

-Albert Camus, Notebooks, 1951-1959

Ένα χριστουγεννιάτικο δώρο όταν ήμουν γύρω στα είκοσι μου, η μητέρα μου, η αδελφή μου και εγώ επέστρεψα σπίτι από τις υπηρεσίες τα μεσάνυχτα για να βρείτε βαθιά ιδιωτικό και αποφασιστικότητα έληξαν τον πατέρα μου, βλέποντας μάζα του Ιωάννη Παύλου ΙΙ του Αγίου Πέτρου στην τηλεόραση, το πρόσωπό του να είναι βρεγμένα με δάκρυα.Συντετριμμένη να τον δω έτσι, εμείς ρώτησε γιατί έκλαιγε. "Επειδή όταν άκουσα τελευταία τη μάζα στα λατινικά», απάντησε, «νόμιζα ότι είχα μια θρησκεία, και νόμιζα ότι είχα μια χώρα.« Ο πατέρας μου, όπως ο Albert Camus, ήταν μια βάση-noir , ένας Γάλλος αλγερινής. Δεκαοκτώ χρόνια νεότερή Camus, ο ίδιος μεγάλωσε στο Bab el-Oued, μια εργατική γειτονιά του Αλγερίου δεν σε αντίθεση με Belcourt Camus του.Δεν υπήρχε χρήματα, αλλά ο παππούς μου ήταν αξιωματικός του ναυτικού. Ο πατέρας Καμύ σκοτώθηκε στις αρχές του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο γιος του ήταν ενός έτους, και αυτός και ο αδελφός του είχαν τεθεί από τη μητέρα τους, ο οποίος ήταν αγράμματος και σχεδόν κουφός, έντονος γιαγιά τους, και σε μεγάλο βαθμό mute βαρέλι-maker θείο τους.

Ο πατέρας μου, όπως Camus, παρακολούθησαν το Lycée Bugeaud, όπου ο Ζακ Ντεριντά ήταν συμμαθητής του («έκανα πάντα καλύτερα από αυτόν στη φιλοσοφία," ο πατέρας μου είπε), και το Faculté, όπου σπούδασε νομικά. Το 1952, έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες με υποτροφία του Fulbright-Κατάλογος των γαλλικών παραλήπτες ότι το έτος του δείχνει να είναι ο μοναδικός μαθητής από την Αλγερία και στη συνέχεια θα ζει πάντα στην εξορία, στη Γαλλία, την Αυστραλία, ή τη Βόρεια Αμερική. Αλλά σίγουρα έφυγε από το σπίτι χωρίς να εκτιμήσουν ότι θα αποδειχθεί αδύνατο να επιστρέψει.

Ο παππούς μου, μόλις οκτώ χρόνια μεγαλύτερος από τον Camus, χαιρετίστηκε από την ακόμη πιο μέτρια ρίζες στην Blida, νοτιοδυτικά του Αλγερίου. Η μητέρα του, ένας δάσκαλος δημοτικού σχολείου και η κόρη του ένας αγράμματος café de Γκαρσόν , έθεσε τέσσερα παιδιά και μόνο. Ο νεότερος, ο παππούς μου, ήταν, όπως Camus, ο δικαιούχος του αξιοκρατικού γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα της περιόδου, και έκανε τον τρόπο του από τις απομακρυσμένες φτώχεια στο διάσημο École Polytechnique στο Παρίσι, μετά από το οποίο εισήλθε το ναυτικό ως αξιωματικός καριέρας. Ένας αφοσιωμένος καθολικός και παθιασμένο γαλλικό πατριώτης, λάτρευε και τη μητρική Αλγερία του: επιστολών μεταξύ τους παππούδες μου, όπως κερί λυρικό για την αγαπημένη τοπία τους, όπως κάνουν ο ένας για τον άλλο.

Κανείς στην οικογένειά μου δεν μίλησε ποτέ για τον πόλεμο της Αλγερίας. Είπαν πολλές ιστορίες για τη δεκαετία του 1930 και του 1940, όταν ο πατέρας και η θεία μου ήταν τα παιδιά? Αλλά αυτό που συνέβη αργότερα, ήταν σιωπηλοί. Το 1955, ο παππούς μου πήρε μια θέση στο Ραμπάτ, στο Μαρόκο, και οι παππούδες μου δεν ζουν στην Αλγερία και πάλι. Στα τέλη του 1950, όταν ο πόλεμος στην Αλγερία ήταν πιο πυρετώδη και φαύλο, ο πατέρας μου είχε κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Τουρκία στο Κέντρο Μεσανατολικών Σπουδών στο Χάρβαρντ της: μετά το θάνατό του, μεταξύ των εγγράφων του από εκείνη την περίοδο, βρήκα τα αρχεία των αποκομμάτων σε πολιτικές αναταραχές στην Αίγυπτο, το Λίβανο, τη Συρία, το Πακιστάν, την Ινδία, το Μαρόκο, τη Λιβύη, εκτός από την Τουρκία, αλλά όχι μία λέξη για την πατρίδα του.Μοναχικό δάκρυα του πατέρα μου είκοσι πέντε χρόνια πριν, ήταν, απ 'όσο γνωρίζω, μόνο έκφραση του συναισθήματος για το τι συνέβη.

Πέρυσι, στις 5 Ιουλίου του 2012, η ​​Αλγερία γιόρτασε πενήντα χρόνια ανεξαρτησίας από τη Γαλλία. Όταν ο Albert Camus έχασαν τη ζωή τους σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα κοντά στο Sens στις 4 Ιανουαρίου του 1960, στην ηλικία των σαράντα έξι, δυόμισι χρόνια πριν από τον Ευβοϊκό συμφωνίες που έληξε τον πόλεμο, είχε γίνει ένα σχήμα περιφρόνηση και περιφρόνηση τόσο για το αριστερά και η δεξιά, θεωρείται ταυτόχρονα αφελής και δογματική επίμονη ελπίδα του για μια μέτρια Αλγερίας λύση.Τόσο αργά όπως το 1958, Camus έγραψε ότι ο στόχος του ήταν να «επιτευχθεί η μόνη αποδεκτή μέλλον:. Ένα μέλλον στο οποίο η Γαλλία, ολόψυχα αγκαλιάζει την παράδοση της ελευθερίας, δικαιώνει όλες τις κοινότητες της Αλγερίας, χωρίς διακρίσεις υπέρ της μιας ή της άλλης"

7η Νοέμβρη του τρέχοντος έτους σηματοδοτεί εκατονταετηρίδα του Camus. Ο καλλιτέχνης και δοκιμιογράφος, ο συγγραφέας του L'Etranger (1942) καιL'Homme Révolte (1951)-πάγια νομολογία θαυμασμό και τη φαντασία του αναγνωστικού κοινού του. Αλλά, η συμπεριφορά του στο αλγερινό ζήτημα-excoriated από τους συγχρόνους του για όλες τις πλευρές, και στη συνέχεια από τους κριτικούς τόσο διαφορετικές όσο Conor Cruise O'Brien και ο Edward Said-παραμένουν αμφιλεγόμενα.

Η πρόσφατη δημοσίευση, για πρώτη φορά στην αγγλική γλώσσα, του Καμύ τηςΑλγερίας Chronicles , επιμέλεια και εισαγωγή από Alice Kaplan και όμορφα μεταφράστηκε από Arthur Goldhammer, δίνει Camus την καθυστερημένη ευκαιρία να κάνει την υπόθεσή του στο κοινό αγγλόφωνες. Το βιβλίο αυτό, με ελαφρώς διαφορετική μορφή, αποδείχθηκε τελική δημόσια το λόγο του με την Αλγερία, όταν αυτή δημοσιεύθηκε αρχικά τον Ιούνιο του 1958. Τερματισμός δυόμισι χρόνια δημόσια σιωπή που ακολούθησε απέτυχε έκκλησή του για πολιτική εκεχειρία στο Αλγέρι, Ιαν 1956-μια σιωπή που έγινε, σύμφωνα με τον Kaplan, "μια μετωνυμία για δειλία", αλλά ότι οι συγγενείς μου θα αναγνωριστεί ως αγωνία- Αλγερίας Χρονικά δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1958 για να «ευρεία κριτική σιωπή."

Η έλλειψη ενδιαφέροντος που χαιρέτησε το βιβλίο μπορεί να αποδοθεί εν μέρει στην ταχεία δημοσίευσή του πάνω στα τακούνια του Henri alleg για την ερώτηση , το έντονο και ενοχλητικό λογαριασμό αυτοβιογραφικό των βασανιστηρίων του συγγραφέα στο Barberousse φυλακή στο Αλγέρι, μια άμεση best seller στη συνέχεια καταστέλλεται από οι γαλλικές αρχές. Αυτό το βιβλίο, και οι συζητήσεις που προέκυψαν από αυτό, επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό γαλλική κοινή γνώμη για τον πόλεμο? Και ήταν, εν συνεχεία, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα γεγονότα σχετικά με τη χρήση του γαλλικού στρατού των βασανιστηρίων.

Η ερώτηση ακολουθήθηκε, ένα χρόνο αργότερα, από γάγγραινα , οι λογαριασμοί των επτά νέων Αλγερίας διανοούμενοι και φοιτητές βασανίστηκε από τις γαλλικές αρχές στο Παρίσι. Το βιβλίο αυτό, όπως και το alleg, κατεστάλη άμεσα στη Γαλλία, και μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Robert Αργυρά, ο εκδότης του περιοδικού. Ως Αμερικανός εκδότης Lyle Stuart έγραψε στην εισαγωγή του στην αμερικανική έκδοση:

Τα βασανιστήρια που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο δεν έλαβε χώρα σε ένα μοναχικό δρόμο της χώρας τρία μίλια από ένα πρωτόγονο χωριό .... Θα συμβεί στην καρδιά του Παρισιού, στη Γαλλία. Οι συνέβη οκτώ μήνες μετά General Charles de Gaulle ανέλαβε την εξουσία ... λιγότερο από τριακόσια μέτρα από το Μέγαρο των Ηλυσίων.

Camus είχε πάψει να φαίνεται σχετική εκπρόσωπος σχετικά με το θέμα: Αφού, στα νιάτα του, στην πρωτοπορία στις προσπάθειές του να φέρει στην προσοχή του κοινού τα δεινά των γηγενών Αλγερινών, φάνηκε σε πολλούς ότι είχε, καθ 'όλη τη δεκαετία του 1950, έπεσε έξω την επαφή με την πραγματικότητα της πατρίδας του. Αυτό δεν ήταν ένα θέμα της απροσεξίας ή της έλλειψης δέσμευσης? Προέκυψε, μάλλον, από μια κοσμοθεωρία που δεν θα μπορούσε να συλλάβει μια Αλγερία που δεν ήταν στα γαλλικά. Όταν, στη μέση της θηριωδίες-τόσο από τους Γάλλους και τους Αλγερινούς-όπως πολλοί γύρω Camus ήρθε να δεχτεί το αναπόφευκτο μιας ανεξάρτητης Αλγερίας, και την αγαπημένη του Lycée δάσκαλος και μέντορας Jean Grenier συλλογιστεί τη μοίρα της Αλγερίας ήταν η Γαλλία να το εγκαταλείψει, Camus έντονα επέμεινε: «Δεν μπορεί, επειδή δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν για να ρίξει ένα εκατομμύριο, διακόσιες χιλιάδες Γάλλοι στη θάλασσα."

Αλγερίας Chronicles συγκεντρώνει είκοσι χρόνια γραπτά Καμύ για την Αλγερία, από την αναφορά του για τη φτώχεια στην Καβυλία για το Alger Républicain τον Ιούνιο του 1939 μέχρι την έκκλησή του το 1956 για μια πολιτική ανακωχή, για πρώτη φορά το στήλη του στο L'Express και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στους ανθρώπους του Αλγερίου σε ένα θορυβώδες και εκφραστικά καταστροφική πόλη συνεδρίαση στις 22 Ιανουαρίου του εν λόγω έτους. Η επιλογή είναι στρογγυλεμένες από το 1958 πρόλογό του για τη συλλογή, και περιλαμβάνει διάφορα παραρτήματα διαφωτιστική.

Για να παρακολουθήσουν την εξέλιξη των απαντήσεων του είναι να αναγνωρίσει πάνω απ 'όλα την αξιοσημείωτη συνέπεια της ηθικής καταδίκης Camus, η επίμονοι αισιοδοξία της προοπτικής του και αστείρευτη ικανότητά του, ακόμα και στο συγκρότημα αναταραχή της συναισθηματικής εμπλοκής με το θέμα, για να διασπαστούν σε δικές του αρχές της δικαιοσύνης. Οι θέσεις που πήρε σχετικά με την Αλγερία στη δεκαετία του 1950 μπορεί να αναμένεται όχι απλώς στην αναφορά του από Καβυλία, αλλά σε φιλοσοφικές θέσεις και τις καταχωρήσεις notebook από πολύ νωρίς-όπως, για παράδειγμα, στις αρχές του τάσεις ειρηνιστικές του, όταν εργάζονται για το Alger Ρεπουμπλικάνων στο 1939? ή στην ανοικτή επιστολή του το 1948 προς Emmanuel d'Astier de la Vigerie: «Θέλω απλώς να πω ότι πρέπει να αρνηθούμε κάθε νομιμοποίηση της βίας, είτε αυτή προέρχεται από το raison d'état ή ολοκληρωτική φιλοσοφία. βία είναι τόσο αναπόφευκτη και αδικαιολόγητη . "

Υπάρχει μικρή απόσταση από αυτό έως το 1958 πρόλογό του, στο οποίο θυμίζει τη γαλλική ότι «πρέπει να αρνηθούμε να δικαιολογήσουν αυτές τις μεθόδους [αντίποινα και τα βασανιστήρια], για οποιοδήποτε λόγο, συμπεριλαμβανομένης της αποτελεσματικότητας. Μόλις αρχίζει κανείς να τους δικαιολογήσει, έστω και έμμεσα, δεν υπάρχουν κανόνες ή οι τιμές παραμένουν «Και για τον ίδιο λόγο, ο ίδιος αντιμετωπίζει το Front de Libération Nationale (. FLN ), το κίνημα για την ανεξαρτησία της Αλγερίας: «Δεν έχει σημασία τι προκαλεί ένα υπερασπίζεται, θα υφίστανται μόνιμη ντροπή αν κάποιος καταφεύγει σε τυφλά χτυπήματα για τα πλήθη των αθώων ανθρώπων. "Αν η κριτική είναι να είναι αποτελεσματική, συνεχίζει,« τα δύο στρατόπεδα θα πρέπει να καταδικαστεί. "

Μαζί με αυτούς, τιμωρεί πολυθρόνα διανοουμένων (εμμέσως δείχνει με το δάχτυλο στο Jean-Paul Sartre) που υποστηρίζουν την τρομοκρατική βία από μακριά:

Κάθε πλευρά δικαιολογεί έτσι τις δικές της ενέργειες επισημαίνοντας τα εγκλήματα των αντιπάλων της. Αυτή είναι μια περιπτωσιολογία του αίματος με την οποία οι διανοούμενοι θα πρέπει, νομίζω, δεν έχουν τίποτα να κάνουν, εκτός αν είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν οι ίδιοι τα όπλα.

Ήταν αυτή η ηθική διαύγεια που είχε προκαλέσει απογοήτευση Καμύ με τον κομμουνισμό και υποστηρίζεται διακαής αντίθεσή του στη θανατική ποινή, μια στάση που τον οδήγησαν να μιλήσει, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, για να σώσει τις ζωές των συνεργατών των Ναζί και του FLN τρομοκράτες ίδια.

Τι άλλαξε, φυσικά, δεν ήταν Camus, αλλά η κατάσταση στην Αλγερία. 1939 Η επίσκεψή του στην Καβυλία, μια ορεινή περιοχή στο βόρειο τμήμα της Αλγερίας, που κατοικείται από τον Βερβέρων-εκτίθεται σε συνθήκες πείνας και της ανέχειας πρωτόγνωρη. Όπως Chekhov επισκέπτονται Sakhalin, είχε βαθιά επηρεαστεί από τα δεινά που είδε. Παθιασμένη άρθρα του είναι γεμάτη από γεγονότα («μια οικογένεια οκτώ ανάγκες περίπου 120 κιλά σιταριού για την αξία μόλις ένα μήνα το ψωμί. Μου είπαν ότι οι άποροι είδα έπρεπε να κάνουν 10 κιλά τους τον περασμένο ολόκληρο το μήνα») και ριζοσπαστικές προτάσεις : «Θα έχουν περισσότερα σχολεία την ημέρα που το τεχνητό φράγμα μεταξύ των ευρωπαϊκών και των αυτοχθόνων σχολεία έχει αφαιρεθεί."

Στην περίπτωση, αυτή η σειρά δεν συμβάλλουν σε οποιαδήποτε αλλαγή στην πολιτική της κυβέρνησης. Αντίθετα, μαζί με άλλα άρθρα του, είχε ως αποτέλεσμα την καλουπιών των Alger Républicain και την αποτελεσματική απομάκρυνση της Καμύ από την Αλγερία στο Παρίσι μετά τον Μάρτιο του 1940.

Όταν Camus γύρισε πάλι το μάτι δημοσιογράφου του με το αντικείμενο της πατρίδας του, ήταν στην Combat , εφημερίδα Αντίσταση του στο Παρίσι, μετά την εξέγερση που ξεκίνησε στα Sétif στις 8 Μάη του 1945-το περιστατικό που σηματοδότησε ουσιαστικά την έναρξη του αλγερινού πολέμου ( αν και δεν υπήρξε περαιτέρω βία μέχρι το 1954). Σύμφωνα με τον Alistair Horne σε έναν βίαιο πόλεμο της Ειρήνης , για πέντε ημέρες μέσα και γύρω από Sétif, 103 Ευρωπαίοι δολοφονήθηκαν και εκατό τραυματίες? "πολλά από τα πτώματα ήταν φρικτά ακρωτηριασμένα: οι γυναίκες με τα στήθη τους περικόπτεται μακριά, οι άνδρες με κομμένο γεννητικά τους όργανα γεμιστό στο στόμα τους. "

APIC / Getty Images

Albert Camus στην ηλικία των επτά (κέντρο, φορώντας μαύρα) στο εργαστήρι του θείου του, Αλγέρι, 1920

Η καταστολή και αντίποινα από τη γαλλική στρατιωτική ισχυρίστηκε ένα πολύ μεγαλύτερο αριθμό των θυμάτων: εκτιμήσεις κυμαίνονταν από περίπου 1.300 σε μια εκπληκτική 45.000. Ως ποιητής Kateb Yacine υπενθύμισε: «Ήμουν δεκαέξι ετών. Το σοκ που ένιωσα στην ανελέητη σφαγή που προκάλεσε τον θάνατο χιλιάδων μουσουλμάνων, δεν έχω ξεχάσει. Από εκείνη τη στιγμή ο εθνικισμός μου πήρε οριστική μορφή. "

Ενώ οι λεπτομέρειες των γεγονότων αυτών ήταν ελάχιστα αναφέρθηκαν στη Γαλλία, Camus αφιερωμένο ωστόσο μια σειρά άρθρων στην «Κρίση στην Αλγερία." Είναι άλλη μια φορά που τις οδυνηρές οικονομικές συνθήκες, ανησυχητικές στατιστικές, και την ιστορία της πείνας που υποστηρίζονται έκκληση της Αλγερινούς » για την ελευθερία, επισημαίνοντας, εξάλλου, ότι πολλοί Αλγερινοί είχαν μόλις πρόσφατα πολέμησαν για τη Γαλλία. Κατήγγειλε ότι η Γαλλία δεν κάνει καλό για μακροχρόνια επίσημο στόχο της αφομοίωσης και της ιθαγένειας για όλους τους Άραβες στην Αλγερία, και προειδοποίησε ότι «αν είστε πρόθυμοι να αλλάξουν αρκετά γρήγορα, θα χάσει τον έλεγχο της κατάστασης."

Camus συναφθεί από την έγκριση του μέτρια Αλγερίας ηγέτης Φερχάτ Αμπάς και του Κόμματος του Μανιφέστου, ο οποίος έκανε έκκληση για μια αλγερινό σύνταγμα και συναρμολόγηση? Και, συνήθως, τονίζοντας τις απαιτήσεις της δικαιοσύνης: «Πρέπει να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι στη Βόρεια Αφρική, όπως και αλλού, έχουμε θα διατηρήσει τίποτα που είναι η γαλλική αν δεν διατηρήσουν τη δικαιοσύνη, καθώς και. "

Μεταξύ του 1945 και του 1954, όταν το FLN ιδρύθηκε (το όνομα του κόμματος, παρεμπιπτόντως, που έχει αποκλειστεί Αλγερία σε αυτήν την ημέρα), ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Αλγερίας γινόταν όλο και πιο ριζοσπαστική στα αιτήματά της, και κινήθηκε σταθερά προς την επανάσταση και μια κλήση για την ανεξαρτησία. Εύστοχα, ίσως, ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ότι Camus, απογοητευμένος από τον σταλινισμό, έγραψε L'Homme Révolte ( Ο επαναστάτης ), οι οποίες αμφισβητούν αποδεκτές λογαριασμούς της επανάστασης (συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας), και υποστήριξε ότι όλες οι σύγχρονες επαναστάσεις έχουν καταλήξει να ενισχυθεί η αρχή του Κράτους Μέλους.

FLN

Camus, στην επιστολή του προς Kessous, παραπονέθηκε ότι «η Αλγερία είναι όπου έβλαψα αυτή τη στιγμή, όπως και άλλοι αισθάνονται πόνο στους πνεύμονές τους," λέει μια αναλογία από το ένα που υπέφερε από φυματίωση. Υποστήριξε, ακόμη, για την ειρήνη που Soustelle δεν μπορούσε πλέον να προβλέπουν. "Η αιματοχυσία μπορεί μερικές φορές να οδηγήσει σε πρόοδο, αλλά τις περισσότερες φορές φέρνει μόνο μεγαλύτερη βαρβαρότητα και τη δυστυχία», προειδοποίησε, και παρά τη βία, άπλωσε το χέρι του για να Kessous: «Εγώ θα πει, όπως θα σας πει, ότι ο χρόνος για την επίτευξη συμβιβασμού είναι πάνω και ότι ο στόχος τώρα πρέπει να είναι να διεξάγουν πόλεμο και να κερδίσει. Αλλά και οι δύο ξέρουμε ότι δεν θα υπάρξουν πραγματικοί νικητές στον πόλεμο αυτό .... "

Με αυτό το σχετικά πρώιμο συγκυρία το 1955, Camus, σε ένα όμορφο, σκληρόκαρδος αισιοδοξία του, είχε χωρίσει εταιρεία με την πραγματικότητα. Ενώ συνέχισε να πιστεύει ότι «το όνειρο ότι οι Γάλλοι θα εξαφανιστεί ξαφνικά είναι παιδαριώδες» και ότι υπάρχει «δεν θα είναι πραγματικοί νικητές σε αυτόν τον πόλεμο," το FLN ήταν αποφασισμένη να επιτύχει την ανεξαρτησία από όλα τα απαραίτητα μέσα. Μέχρι το Σεπτέμβριο του 1956, ήταν το επίσημο FLN πολιτική για να επιτεθεί αμάχους. Ένας από τους ηγέτες της, Ramdane Abane, είπε ότι «ένα πτώμα σε ένα σακάκι είναι πάντα αξίζει περισσότερο από είκοσι με τη στολή." Urban βομβιστικές επιθέσεις έγινε ευρέως διαδεδομένη.

Την ίδια στιγμή, μετά από Philippeville, οι Pieds-noirs δόθηκε άδεια να φέρουν όπλα, με αποτέλεσμα κλιμάκωση των επιπέδων του φόβου και της βίας? μέχρι τα τέλη του 1956, η δεξιά πτέρυγα της τρομοκρατίας χρηματοδοτείται από τους Γάλλους αξιωματικούς και τους ακτιβιστές οι οποίοι αργότερα σχημάτισαν τον Οργανισμό de l «Armée εκκρίνουν ( OAS ) ήταν σε εξέλιξη? και τον Ιανουάριο του 1957, η Γενική Μασσού είχε χορηγηθεί απεριόριστη στρατιωτικό έλεγχο πάνω από την πόλη του Αλγερίου. Βασανιστήρια των Αλγερινών και των ευρωπαϊκών διαφωνούντων-όπως alleg, συγγραφέας του The Ερώτηση -έγινε κοινός τόπος? το FLN που ασχολούνται με τα βασανιστήρια, καθώς και.

Μέχρι τη στιγμή της τελικής δημόσια προσπάθεια Camus, η απλή και ειλικρινή έκκληση του για μια πολιτική ανακωχή, στα τέλη Ιανουαρίου του 1956, η κατάσταση στην Αλγερία ήταν ανεπανόρθωτα πικρή:

Τι θέλουμε; Θέλουμε το αραβικό κίνημα και τις γαλλικές αρχές, χωρίς να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους ή να κάνει οποιαδήποτε άλλη δέσμευση, για να δηλώσει ταυτόχρονα ότι όσο συνεχίζονται οι ταραχές, του άμαχου πληθυσμού θα είναι σε κάθε στιγμή να είναι σεβαστή και να προστατεύεται.

Ο λόγος αυτός συναντήθηκε με ηχηρή αδιαφορία και στις δύο πλευρές? Και μετά από αυτή την αποτυχία οποιαδήποτε δημόσια θέση σε όλα έγιναν για Camus, αστήρικτη.Ως το τυνησιακό Εβραίος συγγραφέας Albert Memmi έγραψε στα τέλη του 1957:

Camus έχει αναγκαστεί να παραμένουμε σιωπηλοί γιατί τα πάντα για τη Βόρεια Αφρική τον παραλύει .... Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η κατάστασή του δεν είναι καθόλου εύκολο? Δεν είναι διανοητικά ή συναισθηματικά εύκολο να έχουν όλα την οικογένειά του σε μια ομάδα που είναι ηθικά καταδικαστέα.

Και από τη σκοπιά των σύγχρονων προβλημάτων του, ο βιογράφος του Camus, Robert Zaretsky παρατηρεί εύγλωττα:

Σιωπή Καμύ για τον πόλεμο που μαστίζει μητρική Αλγερία, την πηγή όλων σχεδόν των εικόνων του εγκόσμια ομορφιά, δεν ξεπερνούν ηθική. Αντ 'αυτού, έρεε από την αναγνώριση του ότι η ταπεινωμένη ήταν και στις δύο πλευρές αυτής της σύγκρουσης: η μεγάλη πλειοψηφία των Pieds-noirs , καθώς και τους Άραβες.

Ειλικρίνεια και συνέπεια Camus, διατηρούν, εκ των υστέρων, μια ηθική καθαρότητα που λίγοι άλλοι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν. Είδε ότι «η εποχή της αποικιοκρατίας έχει τελειώσει", αλλά θεώρησε ότι «το μόνο πρόβλημα τώρα είναι να αντλεί τις κατάλληλες συνέπειες»-σε αυτή την περίπτωση, μια μέτρια λύση που θα παρέχει τα δικαιώματα για όλα τα μέλη της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του κοινότητας .

Δίπλα στον Καμύ, τους συμμαθητές του, φαίνεται κυνική, στην καλύτερη περίπτωση: Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ γιόρτασε το FLN -όπως είχαν γιόρτασε Στάλιν-από την άνετη αφαίρεση του Παρισιού καφέ τους. Προσέγγιση Raymond Aron στην κρίση ήταν να παράγει μια ανάλυση κόστους-οφέλους αποδεικνύει ότι η αποικία δεν ήταν πλέον οικονομικά βιώσιμη πρόταση για τη Γαλλία και, ως εκ τούτου θα πρέπει να εγκαταλειφθεί. Το γαλλικό στρατό και την κυβέρνηση ήταν υπεύθυνη για πράξεις βασανιστηρίων και βίας που μπορεί να υπονομεύσει ανεπανόρθωτα την τιμή της Γαλλίας. Και όταν Camus πλησίασε τη μεγάλη De Gaulle να προτείνει την απλή λύση της γαλλικής υπηκοότητας για όλους τους Αλγερινούς-αυτό το Μάρτη του 1958, δύο μήνες πριν από τη γενική εξουσία ξαναπήρε έχει χρησιμοποιηθεί, μεταξύ άλλων, το σύνθημα "Είμαστε όλοι Γάλλοι, από τη Δουνκέρκη προς Ταμανρασέτ "-De Gaulle φέρεται χλεύαζε," Δεξιά, και θα έχουμε πενήντα αράπηδες [ bougnoules ] στη Βουλή των Αντιπροσώπων. "

Στην πραγματικότητα, ο λόγος Camus για μια εκεχειρία δεν ήταν εξ ολοκλήρου αγνοείται. Germaine Tillion ήταν ένας Γάλλος ανθρωπολόγος και συγγραφέας, ο οποίος, όπως Camus, είχε περάσει τη φορά μεταξύ των ιθαγενών Αλγερινοί στη δεκαετία του 1930, στην περίπτωση της έρευνα διδακτορικού διπλώματος στις φυλές της Aures βουνά. Στέλνονται πίσω στην Αλγερία το 1954 από τον Φρανσουά Μιτεράν (τότε υπουργός Εσωτερικών), που συνέταξε μια έκθεση σχετικά με τις συνθήκες ζωής των μουσουλμάνων που ήταν σε αρμονία με την προοπτική του Camus ( Αλγερία: Οι πραγματικότητες, που δημοσιεύθηκε στην αγγλική γλώσσα το 1958). Tillion κλήθηκε, τον Ιούνιο του 1957 δεκαοκτώ μήνες μετά την προσφυγή του Camus, σε μια μυστική συνάντηση με το FLN 's ηγέτης, Saadi Yacef. Ως αποτέλεσμα της έντονης, τετράωρη συζήτηση τους, είχε αναλάβει να προτείνουν με τη γαλλική κυβέρνηση (εν συντομία, σε αυτό το ασταθές στιγμή, το Μπουρζ-Maunoury διοίκηση) μια διμερή πολιτικό ανακωχή.

Ως απόδειξη της καλής θέλησης του, Yacef συμφώνησαν ότι η FLN θα αποφύγει όλα τα θύματα μεταξύ των αμάχων για ένα μήνα-τα οποία, παρά τις βομβιστικές επιθέσεις από το FLN κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, το έκανε. Tillion, ο οποίος προσέγγισε De Gaulle, καθώς και την κυβέρνηση, επέστρεψε με άδεια χέρια, και συναντήθηκε και πάλι μάταια με Yacef στις αρχές Αυγούστου. Έγραψε σε αυτήν: «Είμαστε απολύτως υπεύθυνοι για αυτό που κάνουμε. Αλλά, δυστυχώς, στην οικογένειά σας, ποια είναι η γραμμή της συμπεριφοράς; Κανείς δεν ξέρει. Όταν πιστεύουμε ότι επιτέλους λόγο πρόκειται να επικρατήσει, είμαστε, δυστυχώς, προορίζονται για μια απογοήτευση. "

Ο Γάλλος δημοσιογράφος Jean Daniel, ο ίδιος pied-noir προέλευσης, έσπασε με Camus στα τέλη του 1950 πάνω από τις διαφορετικές απόψεις τους σχετικά με την τύχη της Αλγερίας. Δανιήλ είχε έρθει να αποδεχθεί την ανάγκη να διαπραγματευτεί με το FLN και την πρόσκληση για την ανεξαρτησία, ενώ Καμύ δεν θα μπορούσε. Όταν ο Daniel Camus είπε ότι την ανεξαρτησία της Αλγερίας ήταν «αναπόφευκτη», ο τελευταίος απάντησε:

Τι μπορεί αυτό να σημαίνει για έναν δημοσιογράφο, ακόμη και ένα που ασχολούνται με μία, ή για μια πνευματική; Με ποιο δικαίωμα θα αποφασίσει την κατεύθυνση της ιστορίας; Ο όρος "αναπόφευκτη" επιφυλάσσεται για τους θεατές που παραιτούνται από το να τη δική τους αδυναμία να εμποδίσει την έλευση του τι είναι, στο κάτω μέρος, που ελπίζουν και στην οποία έχουν ήδη παραιτηθεί. 1

Daniel αποδίδει intractability Camus για το αλγερινό ζήτημα σε δύο θεμελιώδη ζητήματα: ". Από τη μία πλευρά, η φτώχεια, και από την άλλη, η τρομοκρατία" βαθιά απόρριψη Camus της τρομοκρατικής βίας είναι προφανές σε όλους ότι είπε και έγραψε την Αλγερία, κυρίως σε διάσημος (και συχνά παραποιήσει) την ανταλλαγή του με τον Αλγερινό φοιτητή στη Στοκχόλμη, όπου είπε, "Οι άνθρωποι φυτεύουν τώρα βόμβες στο τραμ του Αλγερίου. Η μητέρα μου θα μπορούσε να είναι σε ένα από αυτά τα τραμ. . Εάν αυτό είναι η δικαιοσύνη, τότε προτιμώ τη μητέρα μου "Έντονα λογικό να πόνο και τη δυστυχία, Καμύ δεν θα μπορούσε να συγχωρήσει πουθενά:« Δεν είμαι γίνει για την πολιτική », έγραφε στα σημειωματάριά του, το Νοέμβριο του 1945," επειδή είμαι ανίκανος θέλουν ή αποδέχεται το θάνατο του αντιπάλου. "

Άλλο σημείο του Δανιήλ είναι λιγότερο συχνά γίνεται, αλλά εξίσου σημαντική.Κάποιος από περιστάσεις ως ταπεινός όπως του Καμύ "δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ο κληρονόμος μιας μακράς ιστορίας της αποικιακής καταπίεσης. Είναι ταπεινωμένος, καταπιεσμένοι, αξιοποιείται όπως και τα άλλα μικρά φτωχούς ανθρώπους. "

Θα ήθελα να προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο. Ως ένα παιδί χωρίς πατέρα της φτώχειας, όπως το δικό του παππού μου, Camus ελήφθη στο χέρι από κρίσιμα πατρική στοιχεία: πρώτα από δασκάλους του, Louis Germain (ο οποίος πιέζεται η γιαγιά του για να επιτρέψει στους νέους Camus για να παρακολουθήσουν το Lycée αντί να πηγαίνει στην εργασία) και , στο λύκειο , Jean Grenier, στον οποίο θα παραμείνει ευγνωμοσύνη χρεωμένες όλη του τη ζωή, και σε ποιον θα αφιερώσει τόσο το πρώτο του βιβλίο, L'Envers et l'endroit (1937), και L'Homme Révolte .

Μέσα από αυτούς τους δασκάλους, ήταν η ίδια η Γαλλία, που σήκωσε το πιο ταπεινό από τη φτώχεια τους και τους εφοδίαζαν με κάθε ευκαιρία: ήταν η Γαλλία, που τους έκανε. Για τον παππού μου-το ακριβώς αντίθετο του " l'homme Révolte "είναι-δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γαλλική Δημοκρατία ήταν ένα είδος του πατέρα. Με την ένταξή του ναυτικού, ήταν σε θέση να εξυπηρετήσει αυτόν τον πατέρα πιστά. Για Camus, να είναι η επαναστατική παιδί της Γαλλίας έκανε όχι λιγότερο πάθος του γιου της. Γράφοντας για την επιρροή Camus στο τέλος του πολέμου, ο Τόνι Τζαντ σε το βάρος της ευθύνης περιγράφει όμορφα ύφος του συγγραφέα: «Είναι σε συνδυασμό με παραδοσιακή, ρομαντική άποψη της Γαλλίας και των δυνατοτήτων της με τη φήμη Camus για την προσωπική ακεραιότητα." παραδοσιακό εξιδανίκευση Camus της Γαλλία ίσως πάσχει στις δράσεις του, αλλά ουσιαστικά ευγενής πρόθεση του δεν κλονίστηκε, ακόμη και στο πρόσωπο της αλγερινής εξέγερσης. Daniel υποστηρίζει ότι «οι δύο [Tillion και Camus] ήταν πεπεισμένοι ότι δεν θα μπορούσε να αποκλείσει το ενδεχόμενο της διαγραφής της αμαρτίας του εποικισμού με ειλικρινή μετάνοια και εκτεταμένες επανορθώσεις."

Χρήση του Δανιήλ για την ορολογία της αμαρτίας και τη λύτρωση δεν είναι άσχετη: ενώ ο παππούς μου παρέμεινε όλη του τη ζωή ένας ένθερμος καθολικός, Καμύ ήταν ένας καθολικός άθεος. Απέρριψε τη θρησκεία, αλλά παρ 'όλα αυτά που σχηματίζεται από τους κωδικούς του. Πανεπιστημιακή διατριβή του ήταν μια μελέτη του Αγίου Αυγουστίνου και του Πλωτίνου, και αρραβώνες του, πάντα φαινόταν να Czesław Miłosz "χαρακτηρίζεται από μια καταστέλλεται θεολογική κλίση.» Ότι δεν ήταν πλήρως έτοιμος να απορρίψει έναν πυρήνα των χριστιανικών αξιών περαιτέρω καταγράφεται στο έργο του Notebooks , όταν , σε μια συγκέντρωση με Koestler, Σαρτρ, Malraux, και χαίτες Sperber, προέτρεψε:

Gianni Δαγκλή Orti / Αρχείο Τέχνης στο Art Resource

Ρωμαϊκή βάζα στο λιμάνι της Τιπάζα, Αλγερία

Μην νομίζετε ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την απουσία των αξιών; Και αυτό αν όλοι μας οι οποίοι προέρχονται από νιτσεϊσμός, από μηδενισμό, ή από το ιστορικό ρεαλισμό είπε στο κοινό ότι κάναμε λάθος και ότι υπάρχουν ηθικές αξίες και ότι στο μέλλον θα κάνει την απαραίτητη για τη δημιουργία και παρουσίαση αυτών, δεν πιστεύετε ότι θα είναι η αρχή μιας ελπίδας;

Αν η Γαλλία ήταν ο πατέρας Camus, η Αλγερία ήταν η μητέρα του? Και για το γιο adoring τους, υπάρχει διαζύγιο θα μπορούσε να countenanced. Έγραψε συχνά, τόσο πεζός λόγος και φαντασίας, για τη διχαλωτή φύση του πνεύματός του: «Η Μεσόγειος χωρίζει δύο κόσμους μέσα μου, εκείνη όπου οι μνήμες και τα ονόματα διατηρούνται σε μετρημένες χώρους, το άλλο, όπου οι διαγράφει άνεμο και την άμμο [ sic ] όλα . τον εντοπισμό των ανδρών στις ανοικτές περιοχές "Αυτή η σαρκική, χωρίς λόγια, αμέτρητος κόσμος (ο κόσμος των αναλφάβητων, σχεδόν βουβή μητέρα του), ήταν επίσης ένα από τα μεγάλα πλούτη της ζωής του:« Μεγάλωσα με τη θάλασσα και τη φτώχεια για μένα ήταν πλούσιο? . τότε έχασα τη θάλασσα και βρήκε όλα τα γκρίζα πολυτέλειες και της φτώχειας αφόρητη "Στην ύμνο του στη γενέτειρά του," Καλοκαίρι στο Αλγέρι, "Camus γράφει:

Μεταξύ του ουρανού και αυτά τα πρόσωπα στράφηκαν προς την κατεύθυνση αυτή, δεν υπάρχει πουθενά να κρεμάσει μια μυθολογία, μια βιβλιογραφία, μια ηθική ή μια θρησκεία, αλλά μάλλον πέτρες, σάρκα, τα αστέρια, και αυτές τις αλήθειες ότι το χέρι μπορεί να αγγίξει.

Είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί η σημασία αυτού του τοπίου της παράκτιας Αλγερία-ο ήλιος, η θάλασσα, οι πέτρες, η θερμότητα στη φαντασία Camus του? Και ως προς τις συνέπειες της φτώχειας του και την ευγνωμοσύνη του προς τη Γαλλία, για να εκτιμήσουν αυτή την πτυχή του χαρακτήρα είναι καλύτερο να κατανοήσει τη θέση του σχετικά με το αλγερινό ζήτημα. Το τέλος της γαλλικής Αλγερίας-η εξαφάνιση της Αλγερίας στις οποίες θα μπορούσε να ανήκει-συνεπαγόταν όχι μόνο την απώλεια της νιότης του, αλλά περισσότερο επικίνδυνα η εξαφάνιση της δημιουργικής αστείρευτες πηγές του και τη χαρά του.

Μετά τη δημοσίευση στη Γαλλία L'Envers et l'endroit το 1958, εξήγησε στον πρόλογό του:

Κάθε καλλιτέχνης έτσι διατηρεί μέσα του μια ενιαία πηγή που τρέφει στη διάρκεια της ζωής του, ό, τι είναι και τι λέει. Όταν η άνοιξη στερέψει, σιγά-σιγά βλέπει κανείς ζαρώνουν εργασίας και ρωγμή του .... Η πηγή μου [σε αυτά τα δοκίμια] είναι ... στον κόσμο της φτώχειας και το ηλιακό φως έζησα μέσα για τόσο πολύ καιρό.

Εκείνη την εποχή έγραψε αυτό, Καμύ ήταν ήδη στη δουλειά για τον πρώτο άνθρωπο , τελικά, ημιτελές μυθιστόρημα του, το χειρόγραφο του οποίου προέρχονται από τον κορμό του τσαλακωμένο Facel Vega μετά το θάνατό του. Είναι ένα μυθιστόρημα σε αντίθεση με όλες τις άλλες εταιρείες του, στηρίζεται σε αυτό είναι η επιστροφή Camus στην πηγή »πέτρες, σάρκα, τα αστέρια, και τις αλήθειες το χέρι μπορεί να αγγίξει.":

Αυτή η νύχτα μέσα του, ναι αυτά τα μπερδεμένα κρυφές ρίζες που τον έδεσε σε αυτό το υπέροχο και τρομακτικό γης, τόσο για καψάλισμα ημέρες της ως προς heartbreakingly ταχεία δειλινά της, και αυτό ήταν σαν μια δεύτερη ζωή, ίσως πιο αληθινό από ό, τι η καθημερινή επιφάνεια προς τα έξω του ζωή? ιστορία του θα πει ως μια σειρά από σκοτεινές επιθυμίες και ισχυρό απερίγραπτη αισθήσεις, η μυρωδιά των σχολείων, των στάβλων γειτονιάς, των ρούχων στα χέρια της μητέρας του, του γιασεμιού και αγιοκλήματος στα ανώτερα γειτονιές, από τις σελίδες της λεξικό και τα βιβλία και καταβρόχθιζε, και η ξινή μυρωδιά από τις τουαλέτες στο σπίτι και στο κατάστημα υλικού, η μυρωδιά από τα μεγάλα κρύα τάξεις, όπου πολλές φορές θα πάει μόνη της πριν ή μετά το μάθημα, η ζεστασιά των αγαπημένων τους συμμαθητές του, η μυρωδιά του ζεστό μαλλί και τα περιττώματα που Didier γίνεται γύρω μαζί του, της μητέρας της Κολωνίας μεγάλο Marconi του τον περιέλουσαν με τόσο αφειδώς ότι ο Jacques, κάθεται στο παγκάκι στην τάξη, θέλησε να κινηθεί ακόμα πιο κοντά στο φίλο του ... η λαχτάρα, ναι, να ζήσει, να εξακολουθούν να ζουν περισσότερο, να βυθιστεί στη μεγαλύτερη ζεστασιά αυτή η γη θα μπορούσε να τον δώσει, το οποίο ήταν αυτό που χωρίς να το γνωρίζουν ελπίζαμε από τη μητέρα του.

Δεν "άρριζος κοσμοπολίτικη"-μια ετικέτα ανακριβώς εφαρμόζεται σε Camus από τον Tony Judt-θα μπορούσε να αναδημιουργήσει με τέτοια παθιασμένη νοσταλγία το σπλαχνικό επικλήσεις του σπιτιού. Καμύ έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του στην εξορία, να είστε σίγουροι, και ότι η αίσθηση της εξορίας ήταν κεντρικής σημασίας για την προοπτική του. Διάνοιά του και το πνεύμα του ήταν διπλή, για τα ημερολογιακά πολιτισμούς της Γαλλίας και της Αλγερίας. Αλλά ήταν το αντίθετο της «χωρίς ρίζες»: ήξερε απολύτως τι και όπου το σπίτι του ήταν, και ήξερε τι σήμαινε για αυτόν. Από το 1930 και μετά, Camus αναγνώρισε τις ηθικές αξιώσεις των ιθαγενών αλγερινού λαού και ήταν σαφής σχετικά με την ανάγκη για την ικανοποίηση αυτών των απαιτήσεων.Αλλά η επιμονή του για τη δικαιοσύνη δεν θα του επιτρέψουν να εγκαταλείψει τους άλλους πολίτες της Αλγερίας: προσπάθησε να προτείνει λύσεις που θα μπορούσαν να προστατεύσουν τα δικαιώματα όλων των Αλγερινών. Έχοντας αποτύχει, επέλεξε να σιωπήσει.

Όταν πέθανε ο πατέρας μου, ένας εξόριστος στην τελευταία, άφησε πίσω του μια τεράστια βιβλιοθήκη, χιλιάδες τόμους συσσωρευτεί στη διάρκεια μιας ζωής, διασκορπισμένα σε διάφορα απίθανα μέρη. Τα βιβλία της νιότης του είχε αποθηκευτεί εδώ και είκοσι χρόνια σε σαράντα κουτιά από χαρτόνι σε μια σκονισμένη σκυροδέματος lock-up ακριβώς δίπλα στον αυτοκινητόδρομο 401 στο Napanee, Οντάριο: πρώτες εκδόσεις του Ιονέσκο και Max Jacob, γαλλικά εκδόσεις των κλασικών, της ιστορίας της Μέσης Ανατολής . Μεταξύ αυτών, ήξερα ότι θα βρείτε αντίγραφο του πατέρα μου Noces , εκστατική ερωτική επιστολή Camus να μοιράζονται το σπίτι τους, ένα από τα μόλις 225 αντίτυπα εκτυπώνονται από Edmond Charlot στο Αλγέρι το 1939. Μου είχε πει να το ψάξετε.

Noces περιέχει το έντονο και αισθησιακό δοκίμιο «Οι Γάμοι à Tipasa», στην οποία, διηγείται μια ημερήσια εκδρομή με τα ρωμαϊκά ερείπια στο Τιπάζα στη βόρεια ακτή της Αλγερίας, Camus καθυστερεί τις σχεδόν ερωτική απόλαυση της φυσικής ομορφιάς γύρω του:

Καταλαβαίνω εδώ αυτό που ονομάζεται δόξα: το δικαίωμα στην αγάπη χωρίς μέτρο. Υπάρχει μόνο μια αγάπη σε αυτόν τον κόσμο. Για να αγκαλιάζουν το σώμα μιας γυναίκας είναι επίσης να κρατήσει για τον εαυτό του αυτό το παράξενο χαρά που κατεβαίνει από τον ουρανό προς τη θάλασσα. 2

Φαίνεται ότι αυτό το δικαίωμα, από τα βιβλία όλα Camus, θα τον κρύψει στην καρδιά της συλλογής του πατέρα μου. Αλλού στις βιβλιοθήκες του, είχε όλους τους άλλους πάρα πολύ, αλλά αυτό το ένα, αυτό το μικρό κείμενο τόσο γεμάτη πάθος συγκίνηση, ο πατέρας μου είχε μαζί του, σε όλη τη διαδρομή, όλη του τη ζωή, από την πηγή.

Αρκετά foxed, της δέσμευσης αδύναμη, στέκεται στο ράφι μου μαζί με το βιβλίο ανακάλυψα στο κουτί δίπλα-αντίγραφο της La Nouvelle Revue Française από τον Φεβρουάριο του 1960 τις σελίδες της σε μεγάλο βαθμό άκοπα, που περιέχει μια βιαστική αφιέρωμα στον πρόσφατα εκλιπόντος Camus. Όπως ήταν αναμενόμενο, είναι η ειλικρίνεια, η εντιμότητα του, που ισοδυναμεί με σεμνότητα, που εξυμνούν οι συντάκτες:

Ένα αναγνώρισε στο πρόσωπό του, όπως και στη Saint-Exupéry-έναν συγγραφέα ο οποίος ήταν επίσης, ο οποίος ήταν πάνω απ 'όλα, έναν οδηγό. Για την οποία: «Εγώ, ένας οδηγός" θα απαντήσει. "Είμαι μόλις μαθαίνουν κάθε μέρα πώς να περπατήσει."

____________________

http://www.nybooks.com/articles/archives/2013/nov/07/camus-and-algeria-moral-question/

Ο γύπας δεν είναι ειρηνιστής

Λίγο πριν τις αρχές του καλοκαιριού είδαμε τη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Τουρκία να καίγονται. Ύστερα από μερικούς μήνες το μόνο που έχει αλλάξει είναι πως στα κανάλια βλέπουμε μόνο τα γεγονότα για τη Συρία. Βέβαια οι συγκρούσεις δεν έχουν σταματήσει στις άλλες χώρες αλλά εκεί δεν εμπλέκονται οι ΗΠΑ, οπότε δεν έχει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον…

Η εμπλοκή των ΗΠΑ στο θέμα της Συρίας δεν προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη σε κανέναν, αφού όλοι θυμούνται ότι οι τελευταίες Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις εγκατέλειψαν το Ιράκ μόλις δύο χρόνια πριν, τον Δεκέμβριο του 2011. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής σε άλλες χώρες με τη δικαιολογία της πάταξης της τρομοκρατίας και της κατοχής χημικών όπλων είναι πλέον γνωστές. Βέβαια η τακτική αυτή έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνονται τα τρομοκρατικά χτυπήματα εντός και εκτός των ΗΠΑ όπως δείχνουν τα αποτελέσματα, που εξάγονται από τους ίδιους, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Έτσι και αλλιώς αυτός δεν ήταν ποτέ ο λόγος που γίνονταν οι επεμβάσεις.

Η τραγική ειρωνεία λοιπόν δεν βρίσκεται ούτε στην απάθεια που δείξαμε για ακόμα μία φορά, ούτε στην στάση των ΗΠΑ.Η τραγική ειρωνεία βρίσκεται στο πρόσωπο του σημερινού Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Barack Hussein Obama. Κάτι σαν τη μάσκα του Guy Fawkes που φοράνε οι «anonymous» και που φτιάχνεται από μικρά παιδιά που δουλεύουν για πολυεθνικές πάνω σε πλωτά καράβια στην Κίνα.

Πιο συγκεκριμένα στις 9 Οκτωβρίου 2009 η Νορβηγική επιτροπή των Βραβείων Νόμπελ Ειρήνης αποφάσισε να απονείμει στον Μπαράκ Ομπάμα το Νόμπελ Ειρήνης για το 2009.Έτσι μέσα σε δύο μόλις χρόνια ο Ομπάμα είχε καταφέρει να γίνει ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος στο Λευκό Οίκο, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης και πρόσωπο της χρονιάς σύμφωνα με το περιοδικό ΤΙΜΕ. Και ενώ μέχρι εδώ βλέπουμε πως όλα είναι καλά, ο Μπαράκ κηρύττει το τέλος του πολέμου στο Ιράκ το 2010, επανεκλέγεται πρόεδρος το 2012 και ανακηρύσσεται πρόσωπο της χρονιάς για δεύτερη φορά από το περιοδικό ΤΙΜΕ, ξαφνικά είναι υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία.

Ο ίδιος άνθρωπος που έχει τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης είναι υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία. Βέβαια η επιτροπή του είχε δώσει το Νόμπελ για το όραμά του και τη δουλειά του, για ένα κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα, γι’ αυτό και αυτή τη φορά δεν θα χρησιμοποιήσει τη δικαιολογία για πάταξη της τρομοκρατίας, αλλά τη δικαιολογία για κατοχή χημικών όπλων. Τι πιο φυσιολογικό από το να κάνουμε πόλεμο με όλους όσους έχουν χημικά; Κάποια στιγμή δεν θα μείνει κανένας. Βέβαια το να βομβαρδίζεις όσους «έχουν» χημικά όπλα, να σκοτώνεις χιλιάδες άμαχους και να ξοδεύεις δισεκατομμύρια ενώ ο λαός σου πεινάει δεν σε κάνει και ειρηνιστή, αλλά από τι φαίνεται η επιτροπή του Νόμπελ Ειρήνης και ο Ομπάμα έχουν αντίθετη άποψη.

Ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα, το γεγονός ότι είναι υπέρ μιας στρατιωτικής επέμβασης ενώ οι πληγές από το Ιράκ είναι ακόμα ανοιχτές μας δείχνει πως ο Λευκός οίκος δεν πήρε το όνομα του λόγω του άσπρου χρώματος στην εξωτερική του όψη. Όσες φορές και να αλλάξει η συσκευασία το περιεχόμενο θα είναι πάντα το ίδιο.

Όπως είχε πει και ο Γέρος του Μοριά «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, αγά μου!» . Ο πόλεμος στο Ιράκ τελείωσε για να αρχίσει ένας άλλος, το Γκουαντάναμο είναι και θα παραμείνει για πολύ ακόμα ανοιχτό και ο γύπας καρτερεί ακόμα το θάνατο του παιδιού…

Γιάννης Πέρος

φοιτητήs στο Τ.Ε.Ι. Πειραιά

___________________

http://www.universitypress.gr/%CE%BF-%CE%B3%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%822/

Ανoχή = Ενοχή

100 χρόνια Αλμπέρ Καμύ

Της Ελένης Καρρά*

Όσοι πιστοί, προσέλθετε: για να «γιορτάσουν αξιοπρεπώς» τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Αλμπέρ Καμύ, οι διοργανωτές της φιλόδοξης έκθεσης «Από την Τιπάσα στο Λουρμαρέν» που έχει προγραμματιστεί για τον Σεπτέμβριο ζητάνε την οικονομική συνδρομή του κοινού, μέσω της ιστοσελίδας kisskissbankbank.com(http://www.kisskissbankbank.com/albert-camus-de-tipasa-a-lourmarin).

Την έκθεση διοργανώνουν στο κάστρο του Λουρμαρέν, πολύ κοντά στον τάφο του διάσημου συγγραφέα, οι εκδόσεις Gallimard και ο Nouvel Observateur, και υπόσχονται να παρουσιάσουν για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό άφθονο σπάνιο και ανέκδοτο υλικό (επιστολές, πρώτες εκδόσεις, φωτογραφίες) από μουσεία, ιδρύματα και ιδιωτικές συλλογές. Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα, «οι λιγότερο εύποροι μπορούν να δωρίσουν 5 ευρώ, ενώ οι πιο ευκατάστατοι ακόμα και 10.000 ευρώ αν το επιθυμούν – για όλους θα υπάρξει ανταμοιβή».

Τα τελευταία χρόνια, η αναγνώριση της οποίας χαίρει ο Καμύ διευρύνεται συνεχώς, και… παραδόξως: μέχρι και ο πρώην αμερικανός πρόεδρος Τζωρτζ Μπους Τζούνιορ είχε δηλώσει ότι διάβαζε «Τhe Stranger» στο ράντσο του στο Τέξας, ενώ ο Γάλλος πρώην πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί του είχε πλέξει το εγκώμιο και είχε ξεκινήσει εκστρατεία για την μεταφορά της σορού του, «ως εξαιρετικά συμβολικής πράξης», από το Λουρμαρέν στο Πάνθεον. Οι αντιδράσεις στην προσπάθεια Σαρκοζί υπήρξαν έντονες. Ο Γαλλοαλγερινός συγγραφέας, είπαν οι πιστοί του, είχε επιλέξει τη συγκεκριμένη πόλη της Βωκλύζ επειδή ο ήλιος της του θύμιζε την γενέτειρά του –άλλωστε, δεν του ταίριαζαν τα μεγαλεία, και επιπλέον, οι αριστεροί τον θεωρούσαν δεξιό, και οι δεξιοί αριστερό– παρέμενε πάντα ένας «ξένος». Έχοντας περάσει από το Κομμουνιστικό Κόμμα στα νιάτα του, αλλά εγκαταλείποντάς το στη συνέχεια και διατηρώντας πάντα μια ανεξάρτητη σχέση με την πολιτική, αυτός ο παθιασμένος με την ελευθερία συγγραφέας φιλοσοφικών δοκιμίων όπως «ο Επαναστατημένος Άνθρωπος» και «ο Μύθος του Σίσυφου» αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο και για την φιλοσοφική του ιδιότητα. Όπως ανέφερε σε άρθρο του 2009 ο Nouvel Observateur, πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του σε τροχαίο, ο Καμύ, λάτρης των γυναικών, του ποδοσφαίρου και του ήλιου καθιερώνεται πλέον παγκοσμίως ως ο «νέος φιλόσοφος» ή η «ηθική συνείδηση του 21ου αιώνα». Ακολουθώντας μάλιστα μια πορεία αντίστροφη από εκείνη του «μεγάλου αντιπάλου» του, του αστού και απόφοιτου της Εκόλ Νορμάλ, Ζαν Πολ Σαρτρ, του οποίου το άστρο μεσουρανούσε τότε, αλλά μάλλον τείνει να δύει σήμερα.

«Κι από κει κι έπειτα, τι;»

Όπως περιγράφει ο Ολιβιέ Τοντ στην εξαιρετική του βιογραφία με τίτλο «Albert Camus – Une Vie» (εκδόσεις Καστανιώτη), ο Καμύ μεγάλωσε στην Αλγερία, μέσα στην απόλυτη φτώχεια. Ο πατέρας του σκοτώθηκε όταν ήταν μικρός, και η μητέρα του, σχεδόν κουφή εκ γενετής και αγράμματη, δούλευε σαν καθαρίστρια για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Παλεύοντας μια ζωή με την φυματίωση, ο πάντα ανήσυχος Καμύ βούτηξε σε πολλά είδη (δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός), φτάνοντας να βραβευτεί με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957. Στον «Ξένο», αναφέρει ο Τοντ, «ο Καμύ συγγραφέας περιγράφει τον Καμύ δημοσιογράφο ανάμεσα σε δυο πόρτες της αίθουσας ακροάσεων, όπως ο Χίτσκοκ φιλμάριζε τον εαυτό του».

Τόσο στον «Ξένο» πάντως, έργο αναφοράς του 20ου αιώνα, όσο και στην «Πανούκλα», που παραμένει πάντα επίκαιρη με τον βαρύ συμβολισμό της, την «Πτώση» και τον «Καλιγούλα», σε όλα του τα κείμενα, ο Καμύ έθετε ως «αρχή, και όχι ως κατάληξη», την υπόθεση ότι σ’ έναν κόσμο χωρίς Θεό, ο άνθρωπος ζει σ’ ένα σύμπαν παράλογο. Αλλά το πιο σημαντικό, πίστευε, είναι το ερώτημα: Κι από κει κι έπειτα, τι; Οι μόνες αξίες τις οποίες αξίζει να υπερασπιστεί κανείς «είναι η αγάπη και το πνεύμα», έγραφε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ το 1946, σε μια σειρά άρθρων με τίτλο «Μήτε δήμιοι μήτε θύματα», σημείωνε: θα έπρεπε «…εν μέσω ενός δολοφονικού κόσμου, να αποφασίσουμε να συλλογιστούμε πάνω στο φόνο και ν’ αποφασίσουμε. Αν αυτό γινόταν, τότε θα χωριζόμασταν σε αυτούς που δέχονται ακόμα και να είναι δολοφόνοι, και σε εκείνους που το αρνούνται με όλες τους τις δυνάμεις (…) Πάντα όμως σκεφτόμουν ότι αν ο άνθρωπος που ελπίζει στην ανθρώπινη συνθήκη είναι τρελός, εκείνος που απελπίζεται από τα γεγονότα είναι δειλός. Και από δω και πέρα, το μόνο αξιοπρεπές θα είναι να υπερασπιστεί κανείς αυτό το φοβερό στοίχημα που θα δείξει επιτέλους αν οι λέξεις είναι πιο δυνατές από τις σφαίρες».

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ALBERT CAMUS

______________________

http://www.bookpress.gr/multipress/teleutaia-nea/camusdetipassa-a-lourmarin

Αλμπέρ Καμύ: «Ο καλλιτέχνης και η εποχή του»

Κερδίστε το βιβλίο της εβδομάδας


"Ομιλίες στη Σουηδία"
Το Enet.gr, η «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας και οι Εκδόσεις Καστανιώτη προσφέρουν σε τρεις τυχερούς αναγνώστες, το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ «Ο καλλιτέχνης και η εποχή του». Στείλτε email και πάρτε μέρος στην κλήρωση ως την Τρίτη 2 Ιουλίου.


Για να συμμετέχετε στην κλήρωση στείλτε email στοklirosi@eleftherotypia.net
Συμμετοχές μέχρι την Τρίτη 2 Ιουλίου

Αλμπέρ Καμύ: «Ο καλλιτέχνης και η εποχή του»
Ομιλίες στη Σουηδία
Εκδόσεις Καστανιώτη
Μετάφραση: Παράσχος Λιάδης, Κώστας Παπαλιάς, Λιάνα Σαλούφα, Μαρία Σιχάντε, Τάνια Στρατάκου
Επιμέλεια: Αντιγόνη Βλαβιανού

Ενώ μαίνεται ακόμα ο πόλεμος στην Αλγερία, ο Αλμπέρ Καμύ, στην "Ομιλία στη Σουηδία" (10 Δεκεμβρίου 1957), γυμνός μπρος στους προβολείς της αιφνίδιας δημοσιότητας που του χαρίζει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, στρέφεται προς την τέχνη του και καταθέτει "τη διπλή υποχρέωση που προσδίδει αξία στο έργο του: να ταχθεί στην υπηρεσία της αλήθειας και της ελευθερίας". Έχοντας συνείδηση ότι ανήκει σε μια γενιά που δεν έχει προορισμό να ξαναφτιάξει τον κόσμο αλλά "να τον εμποδίσει να χαλάσει" μπρος στην καταστροφική πορεία της Ιστορίας, θα αναρωτηθεί τέσσερις μέρες μετά, στη "Διάλεξή" του στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα, κατά πόσον η τέχνη αποτελεί "απατηλή πολυτέλεια" και θα απαντήσει: "[...] Κάθε καλλιτέχνης ναυτολογείται στη γαλέρα της εποχής του. [...] Δημιουργώ, στις μέρες μας, σημαίνει δημιουργώ επικινδύνως. [...] Το ζητούμενο είναι να μάθουμε πώς μπορεί να παραμείνει εφικτή η αλλόκοτη ελευθερία της δημιουργίας εν μέσω της αστυνόμευσης τόσων ιδεολογιών (πόσες θρησκείες, πόση μοναξιά!)".


Για το ένθετο «Βιβλιοθήκη»
Βασίλης Κ. Καλαμαράς